Zna艂em ju偶 to odczucie.
Wspomnienie futrzak贸w
偶ywcem ze sk贸ry odzieranych
rozdar艂o i mego sp贸jno艣膰 cia艂a.
Teraz sz艂o o cz艂owieka.
Sine oczy, wargi rozgryzione
i 贸w charcz膮cy g艂os,
co dusz臋 cia艂u chcia艂 wydrze膰
(zwykle, to cia艂o si臋 duszy odbiera).
Obraz, co mia艂 by膰 dowodem
powali艂 mnie z n贸g.
Zadziwiaj膮ce uczucie trwogi…
Patetyzm s艂贸w jedynie
pomniejszy realno艣膰 prze偶ycia,
zamieni w poetyck膮 inspiracj臋
ow膮 chwil臋, co naprawd臋 odmienia 偶ycie.
Le偶a艂em szepcz膮c w sercu
“Jezu, kocham Ci臋…”
jak wierny ucze艅 swych mistrz贸w,
co uczyli, jak przetrwa膰
kolejn膮 i kolejn膮 chwil臋.
Szumia艂o g艂o艣niej, ni偶 szumi cisza…
Min臋艂o.
艣lad w pami臋ci pozosta艂.
Na nowo poj膮艂em sens gorliwej pracy,
wierno艣ci w rzeczach ma艂ych
i udzia艂u w wojnie,
kt贸ra odwiecznie si臋 toczy.
Tego wieczoru 艣wiadom te偶 by艂em mocniej
sensu i mocy
zwyk艂ej
parafialnej
w gronie starszych kobiet
Odkupie艅czej Ofiary Jezusa Chrystusa.
Pami臋ci Anneliese Michel
Warszawa, 13.03.2008.