Oddaję Ci Panie swoje korale,
nie będę nosić już ich.
Milczeniem swym wyśpiewam Tobie,
roztańczę szept, ukoję krzyk.
Pozwolę zasnąć mojej mowie
byś mówił Ty – Strażniczka Ciszy.
Kolejny raz i jeszcze jeden
powstanę by dla Ciebie śnić.
Znów chwycę czas i Twoim niebem
otulę go – Pani Wytrwałości.
Oddaję Ci Panie swoje korale,
nie będę nosić już ich.
Co moim jest niech będzie Twoim.
Co Twoim, niech rozniesie wiatr.
Zachwycę świat ubóstwem swoim
wolna jak ptak – Jutrzenka Obdarowania.
Nadmiarem łez nakarmię drzewa.
Cierpieniu znów przywrócę sens.
Niech smutek słodko Tobie śpiewa
wdzięczności pieść – Zwiastunka Radości.
Oddaję Ci Panie swoje korale,
nie będę nosić już ich.
Rozproszę mgłę – pył niepoznania
mądrości kwiat dojrzeje znów.
Ubarwię kształty zapytania
o prawdy smak – Promyk Jasnej Myśli.
Nakarmię świat Twym świętym słowem.
Roztopię chłód zgłodniałych serc.
Otworzę drzwi na łaski powiew
ulotny tak – Manny Duchowej Przyczyna.
Oddaję Ci Panie swoje korale,
nie będę nosić już ich.
Zgromadzę znów co rozproszone,
samotność dom swój znajdzie już.
Wyniosę wszystko co wzgardzone
byś we mnie żył – Święta Piękna Rozkochana.
Oddaję Ci Panie swoje korale,
nie będę nosić już ich.
Z dedykacją dla
Basi Bondyra, Gosi Stefańskiej, Agnieszki Honk,
Moniki Welz, Basi Chocyk, Justyny Pindral
i Sefory, umiłowanej Eclesii ks. Tomka Zaczkiewicza
Biała Niżna, 12.07.2000
