Za szkicem pi臋knym,
co 艣wiat艂a dziennego si臋 nie boi,
a usta krytyka s膮 mu mi艂e
– nawet te niewprawne
i dalekie od zdolno艣ci
odczytania intencji artysty
– zat臋skni艂 pergamin
rozpi臋ty na ramie o kszta艂cie stosownym.
Wolno艣膰 s艂owa, wolno艣膰 my艣li,
przestrze艅 swobody, by m贸c wypowiedzie膰
– ,,To pi臋kne! A to podoba mi si臋 mniej.”
Do dzie艂 wielkich w trudzie trzeba si臋
by艂o przysposobi膰.
I smutno by艂o temper贸wce,
偶e o艂贸wek za ni膮 nie t臋skni艂.
O艂贸wkowi
Poranek, Warszawa 13.01.2004.