Milczy.
Co raz cz臋艣ciej milczy.
A gdy m贸wi,
to nie wiele ju偶 mo偶na zrozumie膰,
cho膰 tak du偶o ma do powiedzenia.
Nie s艂yszy
i nie rozumie go ten,
kto z milczenia czyta膰 nie umie.
S艂abo艣膰 jest kontrastem tak silnym
wobec mocy s艂贸w, mocy ramion, mocy spojrzenia…
,,Musicie od siebie wymaga膰!”
Wymaga…
Milczeniu towarzyszy膰 mo偶e tylko cisza
i b贸l wzruszaj膮cy do g艂臋bi,
jak nieba szlochanie sp艂ywaj膮ce zdrojami
po zboczach g贸ry Moria.
Jak偶e wiele nas nauczy艂…
Teraz coraz cz臋艣ciej milczy,
ucz膮c nas towarzyszenia
i ciszy…
Panno 艣wi臋ta, co Jasnej bronisz Cz臋stochowy
I w Ostrej 艣wiecisz Bramie! Ty, co gr贸d zamkowy
Nowogr贸dzki ochraniasz z jego wiernym ludem!
Jak mnie dziecko do zdrowia powr贸ci艂a艣 cudem,
(Gdy od p艂acz膮cej matki pod Twoj膮 opiek臋
Ofiarowany, martw膮 podnios艂em powiek臋
I zaraz mog艂em pieszo do Twych 艣wi膮ty艅 progu
I艣膰 za wr贸cone 偶ycie podzi臋kowa膰 Bogu),
Tak nas powr贸cisz cudem na Ojczyzny 艂ono.
Umi艂owa艂 Ci臋,
Naj艣wi臋tsza Matko.
Umi艂owa艂 Ci臋,
nasz 艢wi臋ty Ojciec.
Mojej 31-miesi臋cznej Dziewczynie
Warszawa, 26.01.2005.